هر وقت در طلب و تمنایی به واقع بگذر تا کسب کنی این فوت اصلی این کوزه گری ست ولی چرا فوت اصلی را در درس اول بیان می کنم ، چون می دانم دانستن این فوت سببی ست برای رشد و کسب بیشتر و چیزی که خودم چون نداشتم سال ها سختی کشیدم ، به واقع این دانستن خود درسی ست برای رشد که از رشد به رشد برسی.
در اوج سرخودگی و ناتوانی و در حد اعلایی از نا امیدی که غایتی بر ان متصور نیست کلمه ی رهایی را به ذهن بسپار همچون طرح و خطوط صورت خویش ، اتفاقا مضمونی شبیه همین را سال ها قبل یکی از دوستان همین وبلاگستان بیان کرد ، شاید خودش هم یادش نباشد الان ، من خیلی خوب یادم مانده که چقدر در خصوص موضوعی سماجت و پیگیری داشت ، کار از روز و هفته و ماه گذشته بود ، به سال رسیده بود و او در طلب آن چه وصول نداشت رنج پشت رنج می کشید ، یک شب رها کرد و خوابید و صبح بعد رخ داد و اندکی بعد تعریف کرد که: از آن زمان که رها کردم ، کسب به من نزدیک شد و به واقع رخ داد در بهترین زمانی که باید رخ می داد، حتی همین الان هم از گفتنش هیجان زده م که هر وقت در زندگی بیست و نه سال و ده ماه گذشته خودم هم طلبی را رها کردم ، عجیب تر از عجیب کسب کردم و این همان فوتی ست که برای شروع به واقع همچون میم تمام ست ، باشد که کسب کردنی خیرتر از خیر در انتظار آنان که شجاعانه رها می کنند در پیش باشد ، آخ آن وقت لبخند عمیق می چسبد خدای من :)
درباره این سایت